Papanosh uit Frankrijk is een jong kwintet dat allerlei stijlen en muziekvormen beheerst, jazz, folk, improvisatie en experimentele muziek. Hun nieuwe album “A very big lunch” werd geïnspireerd door de Amerikaanse schrijver Jim Harrison (1937-2016), vooral bekend door zijn novelle Legends of fall dat ook werd verfilmd. Voor zover ik kon nagaan is dit hun vijfde album, de vijf leden van Papanosh zijn onderdeel van het multi-media kunst collectief “Les Vibrants Défricheurs” (de levendige pioniers) uit Rouen. Ze werkten samen met grote namen in de jazz zoals Marc Ribot, Mike Reed, Théo Ceccaldi, Roy Nathanson en Archie Shepp’s Attica Blues Ensemble (met dank aan Ludovic Florin, Jazz Magazine). De samenstelling van de groep is als volgt : Sébastien Palis (piano, balafon, Wurlitzer), Quentin Ghomari (trompet,flugelhorn), Raphaël Quenehen (alt- en baritonsax), Thibault Cellier (contrabas) en Jérémie Piazza (drums).

De muziek van deze fantastische Franse groep, ze behoren tot de top van de jonge jazzgeneratie in de toch al zo rijke Franse jazz, hun benadering van de jazz en hun extroverte versie daarvan vertoont duidelijk overeenkomsten met het oeuvre van het Art Ensemble of Chicago maar toch weer met een geheel eigen Frans stempel, puur genieten dus ! Een gemis dus dat dit superieure gezelschap nauwelijks bekend is buiten Frankrijk en dan te bedenken dat de presentatie van dit album plaatsvond in het BIM Huis in Amsterdam, maar toen had ik helaas nog geen kennis van dit fantastische album.

Het album opent met “Faux Soleil” een rustig beginnende compositie die zijn omslag momenten kent waarin de melodie en/of het tempo veranderd hetgeen een interessant muzikaal landschap tot gevolg heeft, spannende muziek dus ! In “Westward Ho” ligt het tempo hoog, onder razendsnelle piano loopjes ontwikkelt zich een spannend duel van de blazers. In “Nord Michigan” wordt wat gas teruggenomen en is het aan Ghomari om te schitteren op zijn flugelhorn. In het nummer “Wolf” is er weer sprake van een totaal ander geluid met zijn donkere bas akkoorden en hakketakkende drums waardoor er een apart feeëriek geluid ontstaat waarop de blazers hun eigen geluidstapijt draperen, alweer heel spannend. Niet alleen de titel maar ook de muziek is bijzonder in “Un bon jour pour mourir”, fraai uitgesponnen lijnen en spannende muzikale “duels” , kortom muziek die sterk doet denken aan het Art Ensemble, hetgeen ik vooral bedoel als compliment. Een absolute aanrader dit album en een groep Franse vrijbuiters die iedere jazz liefhebber in de gaten dient te houden !

Jan van Leersum